pedro román company: VIGO VELLO

Pintura Pedro Román

Fotografía Roi Cruz Filgueira - Susana Román

Deseño gráfico Roi Cruz Filgueira

O PROXECTO

O titulo da presente exposición fai referencia ó Casco Vello como a orixe da cidade de Vigo, ó tempo que Casco Bello alude a unha visión pretendidamente non costumbrista, nin folclórica.

Máis alá do mimetismo, a obra pictórica resólvese e recréase fora da realidade visual e dentro do cadro. Á nosa situación na rúa non permite, por exemplo, que máis alá da Praza da Constitución poidamos ollar a ría, ainda que este aí. Esto resólvese atendendo a aquelo que coñecemos e que se organiza libremente dentro do cadro. É preciso para elo transgredir as leis da perspectiva e da percepción, atendendo á realidade do que sí sabemos.

Intencionadamente, os lugares son fácilmente recoñecibles a partir de aquelo que podemos recordar, sin que realidade e pintura se correspondan. Non importa o número de edificios, de ventás en cada un deles, nin a súa cor, nin sequera o tipo de espacio que representa o conxunto. Repítense elementos de tipo referencial tales como a torre do Concello, a Panificadora ou o Hotel Bahía sin facerse un criterio do evidente significado, positivo ou negativo, de cada un deles, están ahí e non se ocultan. É o espectador quén ten que xulgalos e posicionarse na situación real a partir do cadro.As fotografías son a parte documental do proxecto, pretenden transmitir a autentica realidade, sin trastocala ou idealizala. Son os ollos dunha persoa nun instantante calquera que transita o redor de Casco Vello. Non foron pensadas nin estudiadas a priori, son una ferramenta para contextualizar ó observador nese lugar, nese instante e nesa ollada.

Casco Bello é un proxecto composto por 23 cadros, 23 fotografías, unha serie de acuarelas e a pretensión de extraer de todo elo unha colección de postais e un pequeno catálogo, que acheguen o feito artístico ó público máis alá do que representa a adquisición da obra de arte orixinal.

Vigo

05-03-09

AS CORES DA PEDRA

Poida que viñeran pegadas o bico que inchaba os panos, ou se cadra, fosen catapultadas dende cuberta por coletazos estertores de fauna xa extinta. Luxárono todo; a pedra e os corpos. Romperon os vidros, ¡houbo nubes e néboa de vidros mariños con chuvia de prata! Poida que viñeran en paquebotes, en postáis ou no interior dos sobres de centos de cartas atadas con corda. Poida que viñeran do norte ou do sur dos trópicos, dos paralelos, da Indochina… Quedaron aquí e trazaron as rúas cos horizontes escachados de cidades abisais. Son luz e noite da ánima de neón dun morto ben vivo. Míraas, velaí están.

Julián Rodríguez

COLECCIÓN DE POSTAIS

Caixa